Ελύτης – Μόραλης – Τσαρούχης

Το πρώτο βιβλίο για τον Ελύτη

… υπάρχει ένα τουλάχιστο βιβλίο που αφορά πραγματικά τον Ελύτη. Τα κείμενα αυτού του βιβλίου, που γράφτηκε από τον Ηλία Πετρόπουλο, δεν είναι δοκίμια, είναι ερωτικές επιστολές. Τρυφερό λοιπόν, και λιγάκι εκστατικό αναποδογύρισμα της κριτικής σ’ ένα στρόβιλο αλλόκοτης μέθης. Ένα πραγματικό πάθος έχει εισβάλει μέσα στην ανάλυση, την κάνει να ξεχνάει τις αρχές, τους νόμους, τις δεσμεύσεις της, την οδηγεί στον χώρο της λογοτεχνίας…

Κι αν υπάρχει κάτι που το κάνει επίκαιρο, αυτό δεν είναι βέβαια το γεγονός ότι ο Ελύτης τιμήθηκε με το Νόμπελ, αλλά το ότι ένας ερωτικός συγγραφέας επιστρέφει κατά παράδοξο τρόπο από ένα ξεχασμένο παρελθόν: συνηθίσαμε να βλέπουμε τον Πετρόπουλο σαν έναν ιδιόρρυθμο ερευνητή της λεγόμενης «υποκουλτούρας», δηλαδή σαν άνθρωπο αφοσιωμένο σε κάθε είδους σκανδαλώδεις αναζητήσεις που δεν μπορούν παρά να γίνονται στο ημιφώς του περιθωρίου. Το ΕΛΥΤΗΣ ΜΟΡΑΛΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ δείχνει αρκετά εύστοχα πως ο άνθρωπος, που δεν έπαψε εδώ και πολλά χρόνια να σοκάρει την λογοκρισία, δεν είναι μόνον «αδιάκριτος» αλλά και ποιητικός…

Ο Πετρόπουλος είναι λοιπόν πραγματικά ένας ποιητής και απ’ αυτήν την άποψη θα ΄ταν πολύ καλύτερα να απασχολούνται μαζί του οι κριτικοί, παρά οι λαίμαργοι μηχανισμοί της δικαιοσύνης… Στο βαθμό ακριβώς που δεν γράφει κριτκή αλλά «ποίηση» ή «ερωτικές επιστολές», ο Πετρόπουλος είναι τελικά ο πιο μοντέρνος απ’ τους κριτικούς γιατί κατορθώνει να μιλάει για την ευαισθησία, αλλά, εντελώς αντίθετα, ένας ευαίσθητος άνθρωπος που μιλάει για την ηθική του έργου… Το κείμενο καταλήγει συχνά σ’ ένα είδος μέθης, σ’ ένα τρυφερό ξέσπασμα μοιρασμένο στην πίκρα και την αισιοδοξία… Τα όρια της λογοτεχνίας διευρύνονται λοιπόν εδώ με θαυμαστό τρόπο, και ο κριτικός γίνεται ο πιο ευαίσθητος των ανθρώπων: ένας ερωτευμένος…

Η ερωτική επιστολογραφία είναι μια ξεχασμένη τέχνη που κάποτε θεωρούνταν εφάμιλη της λογοτεχνίας. Ο Πετρόπουλος είναι ο τελευταίος επιστολογράφος, δηλαδή ο μυθικός εκείνος συγγραφέας που κατόρθωσε να συνδυάσει την «αλληλογραφία» όχι πια με την ρητορική (δηλαδή με μια τέχνη της πειθούς) όπως οι πρόδρομοι του, αλλά με δύο πολύπλοκες ζωντανές αναζητήσεις: την ποίηση και την κριτική.

ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΑΡΑΝΙΤΣΗΣ