Μνήμες Θεσσαλονίκης

Μια επιθυμία χρόνων να γράψω για τη λατρεμένη Θεσσαλονίκη, για τις γειτονιές της, τα παλάτια της και την ομορφάδα της, επιτέλους γίνεται πραγματικότητα.

Σε ηλικία που οι μνήμες αρχίζουν να αδυνατίζουν και οι άνθρωποι της αρχίζουν να σπανίζουν, και πριν ο χρόνος σβήσει εντελώς τις μνήμες, αρχίζω το μεγάλο, νομίζω, έργο, όχι τόσο από χρόνο, χαρτί ή και κούραση, αλλά από συναισθήματα. Δεν είναι μικρό πράγμα άλλωστε να μιλήσεις για χρόνια που έφυγαν έχοντας ως μόνο στήριγμα κάποια βιβλιογραφία και τις μνήμες όσων παλιών Θεσσαλονικέων που ο Θεός τους κρατά ακόμα στη ζωή.

Το ιστορικό που θα προσπαθήσω να ξετυλίξω, δε θα έχει τη συνηθισμένη μορφή ενός πονήματος ή μιας διήγησης. Κατ’ αρχήν δε θα έχει αρχή, μέση και αυτό που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι τέλος να είναι γι’ αυτό ακριβώς το ιστόρημα η αρχή. Θα ξετυλίξω την ιστορία, και όταν λέω ιστορία κυριολεκτώ, ανάκατα χωρίς χρονική στάση και όπως θα έρχονται οι θύμησες μέσα στο μυαλό.

Ένα είναι το σίγουρο, το πόνημα θα είναι αντικειμενικό και δοσμένο με αγάπη, έτσι όπως της ταιριάζει αυτής της ερωτικής πόλης πριν ο αδυσώπητος χρόνος σβήσει τις μνήμες από το μυαλό, όπως έσβησε και πολλά σημεία παρουσίας και ύπαρξης, ο άνθρωπος και ο χρόνος.